නුඹ නොදන්නා තරමට

**නුඹ නොදන්නා තරමට** 

අඬන්න අඬන්න කඳුළු උනන්නේ කොහෙන්ද කියලා මම දැනගෙන උන්නේ නෑ. ඒත් ඒ කඳුළු අස්සේ හැමදාම සක්මන් කළේ ඔයාගේ මතකය. ළඟ උන්නත් දුර උන්නත් ඔයා මගේ හදවත වේදනාවෙන් බර කරලා තිබ්බා. තනිකමක් දැනෙන හැම මොහොතකම මගේ හිත ඔයාවම හොයන්න ගත්තා. මේ හැමදෙයක්ම මගෙම වරදද ඔයාගේ වරදද කියන්න මම දැනන් උන්නේ නෑ. එත් නුඹ නොදන්නා තරමටම මම උඹ වෙනුවෙන් හැමදාමත් දුක්විදිනවා. හිනාවෙලා ඉන්නවා කියලා උඹ හිතන් උන්නත් මේ හිනාව ඇතුලේ හැමවෙලේම තියෙන්නේ දුක, කඳුළ කියලා ඔයාට පැහැදිලි කරන්න මම උත්සාහ ගන්නේ නෑ. අත් දෙක අල්ලාගෙන මූණට එබිලා උන්නු දවස්, මගේ ඇස් මානෙට වෙලා උඹ දඟකරපු දවස් හීන විතරක්ම ද කියලා මම හොයන්න උත්සාහ ගත්තා. හැමදාමත් වගේ උඹ කවදාවත් මගේ ආදරේ තේරුම් ගත්තේ නැද්ද කියලා මට වෙලාවකට හිතෙනවා. ඒත් කියාගන්න බැරි ලෝබකමකින් සිත වෙලිලා ගිහිල්ලා. ඒක කරුමක්කාර සිතුවිල්ලක් ද කියලා මම හොයන්න ගත්තා නම් ආයෙමත් වේලිලා ගිය ඇස් දෙක කඳුළෙන් තෙත් වෙයි. මම උඹ වෙනුවෙන් අඬනවා කියලා උඹ කවදාවත් දැනගන්න ඕනත් නෑ. මගේ දුප්පත් ආදරේ හදුනගන්න බැරිවුණ උඹට මම මගේ ජීවිතේ බාර දුන්නත් ඒකත් අන්තිමට හුළඟේ ගහගෙන ගිහින් මටවත් හොයාගන්න බැරිවෙයි කියලා මම බයවුණා. ඒ බයවීම නවතින්නේ නුඹ මගේ ජීවිතේ විනාශ කරා කියන සිතුවිල්ලකින් නෙවෙයි. ඒත් කියාගන්න බැරි, පහදගන්න බැරි මොනාදෝ මන්දා සිතුවිලි නිසා මම තාමත් දුක්විදිනවා. උඹ මේ හැමදේකින්ම දුරස්වෙලා මගේ ඇස් මානෙන් ඈතකට ඇදිලා ගිහිල්ලා. ගෑනියෙක්ට කඳුළ අලුත් දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් පිරිමියෙක් වුණ මටත් කඳුළේ හුරුපුරුදුකම, සමීපකම ගැන උඹටත් වඩා මම හොඳට දන්නවා. ජීවිතේ ගැන දැන් දැන් ඉගෙනගන්න උත්සාහ ගන්න මම ජීවිතේ ගැන උඹට නිසාත් ගොඩක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා. හුස්ම ගත්තත් පපුවේ ඇතුළෙන් ඇවිලෙන ගින්දරත් එක්කම ම ජීවත් වෙනවා කියලා මට දැනෙන්නේ නැද්ද කියලත් මට හිතුණා. කාත් කවුරුවත් නැතිගානට කාමරේ ඇදට වෙලා මම බලාගෙන උන්නා. ඇස් දෙක රතුකරගෙන යනවා කියලා දැනුණත් මම හිනාවෙලා ඉන්නවා කියලා පෙන්නන්න උත්සාහ කරා.

මේ විදියට දුක්විදින්නේ මොන හේතුවකට ද? මම ගැන වටිනාකමක් නොදැනෙන ජීවිතයක් වෙනුවෙන් මම හුල්ලන්න තරම් පෙර ආත්මෙක ගෙවා ගන්න බැරි තරමටම ලොකු වරදක් කරලා කියලා මට දැනෙන්න ගත්තා. නිදිමත බේරෙන ඇස් දෙකෙන් මම රැකවරණයක් ආදරයක් හොයන්න ගත්තා. මගේ හිත හැමවෙලේම උඹවම ස්පර්ශ කරන්න ගත්තා. කරුමයක් ද කියලා හිතාගන්න බැරි ඒ රූපේ හැමදාමත් මාව අවුල් කරන්න අරගෙන. ඒ මතකය මාව රිද්දන්න රිද්දන්නම හිත ආදරෙන් ලෝභකමින් පිරෙන්න ගන්නවා. සීතලින් වෙලිලා තියෙන පරිසරයේදී උඹේ උණුසුම හොයන්න මම උත්සාහ ගත්තා. ඒත් අන්තිමට මම තුරුළු කර ගත්තා. ඒ උඹව නෙවෙයි. මගේ ආදරණීය මතකය. උඹේ එකම එක පුංචි වෙනසකින් වුණත් මගේ පපුවේ ඇතුළු කුහරයම රිදුම් දෙන්න ගත්තා. හදවතට විටින් විට දැනෙන්න අරින ඒ වේදනාවන්ට මගේ හදවත පුරුදු වෙන්න අරගෙන. ඒත් දවසක උඹේ ඒ ආදරය නිසාම, ඒ මතකය නිසාම මගේ හදවතත් නතර වෙයිද කියලා සැකහිතෙන්න ගන්නවා. මොකක් කොහොමින් කොහොම වුණත් මම තාමත් වේදනා විදිනවා. ඒ උඹට තියෙන ආදරේ හින්දා. මගේ ආදරේ මටම තියාගන්න ඇරලා උඹ දවසක් කවුරුවත් නොහිතපු විදියට මාව මේ ලෝකේ තනි කරලා දාලා යන්නම ගියා. මගේ ලෝකේ ලස්සන කරාටත් වඩා උඹ මගේ ජීවිතේම පාලු කරලා මහ මූසල සොහොන් පිට්ටනියක් ගානට දාලා උඹත් සොහොනකම වැතිරුණා.

මම තාමත් බලාගෙන ඉන්නවා. ජීවිතේ කොච්චර දුරක් ගෙවිලා ගියත්, මම තාමත් ඉන්නේ අපි මුණ ගැහුණු ඒ අවධියෙමයි. මගේ ජීවිතේට සිනාව ගෙනාපු ඒ කාලෙමයි. මම කොච්චර වේදනා වින්දත් උඹ හින්දා, ඒ වේදනාව ඇතුලේ හැමදාමත් කැකෑරෙන ආදරයක් තියෙනවා. උඹට ඒක ජීවත්ව හිටියත් කවදාවත් තේරුම් ගන්න බෑ කියලා මම හැමදාමත් දැනන් උන්නා.

                                                                                                  ** මිථිලා හේමචන්ද්‍ර **